తీర్పు

మనుషులు దేన్ని గురించయినా తీర్పు చేస్తూ వుంటారు. నిర్ణయాలు చేస్తూ ఉంటారు. ఫలానా వ్యక్తి మంచివాడు. ఫలానా వ్యక్తి చెడ్డవాడు. అన్న అభిప్రాయాలకు వస్తూ ఉంటారు. ఏది మంచో? ఏది చెడ్డో నిర్ణయాలకు రావడానికి మనమెవరు?

మనిషి తన పరిస్థితుల్ని బట్టి, పరిసరాల్ని బట్టి ప్రవర్తిస్తాడు. మనం మనుషుల్ని అంచనాలతో సమీపిస్తాం. ఫలానా వ్యక్తి ఇలాంటి వాడు అని కచ్చితంగా తీర్మానిస్తాం. అతను అలాంటి వాడయితే అతనెందుకలా అయ్యాడన్నది చూడం. రేపు అతను మంచిగా ప్రవర్తించినా దాన్ని గురించి పట్టించుకోం.
ఒక సూఫీ వేదాంతి వుండేవాడు. చాలా సౌమ్యుడు. నెమ్మదస్థుడు. ఎప్పుడూ ఎవరికీ ఎట్లాంటి అపకారమూ తలపెట్టనివాడు. వీలయినంత మేర యితరులకు సాయపడేవాడు. ఫలానా వ్యక్తి మంచివాడు. ఫలానా వ్యక్తి చెడ్డవాడు అని ఎప్పుడూ ఎవరి గురించీ చెప్పని వాడు. ఎట్లాంటి నిందారోపణలు చెయ్యనివాడు.
బతుకుతెరువు కోసం చిన్నిచిన్ని వస్తువుల్ని వూళ్ళో తిరుగుతూ అమ్ముకునేవాడు. వాటిల్లో తినుబండారాలు, బొమ్మలు ఎనె్నన్నో ఉండేవి. ఒక్కోసారి రుతువుని బట్టి అతను అమ్మే వస్తువులు మారేవి. పొద్దునే్న బయల్దేరి వూరంతా తిరిగి అమ్ముకునేవాడు. సాయంత్రానికి యిల్లు చేరేవాడు. ఒకోసారి సంచిలో వస్తువులు తీసుకెళ్ళేవాడు. యింకోసారి పళ్ళు లాంటివి వున్నప్పుడు తోపుడు బండి తోసుకెళ్ళేవాడు.
ఎన్నో ఏళ్ళుగా అతని వృత్తి అదే. తను అమ్మే వస్తువులకు తగిన ధరలు పెట్టేవాడు. వాటిలో వచ్చే ఆదాయం తన తిండికి సరిపోయేంతగా మాత్రమే వుండేలా చూసుకునేవాడు. లాభాల చింత ఉండేది కాదు. దాంతో బయటకన్నా అతని దగ్గ్గర వస్తువుల ఖరీదు చాలా తక్కువ.
కానీ అతను ఎప్పుడయినా ఎవరయినా కొద్దిగా తక్కువ డబ్బులు ఇచ్చినా ఏమీ అనుకునేవాడు కాడు. కొందరు తరువాత యిస్తామని ఎగ్గొట్టేవాళ్ళు. పట్టించుకునేవాడు కాడు. అతని నెమ్మదితనం చూసి, అమాయకత్వం చూసి కొందరు సరుకులు తీసుకుని చెల్లని నాణేల్ని యిచ్చేవాళ్ళు. ఏమీ అనకుండా వాటిని తీసుకునేవాడు. అందరికీ అతని గురించి తెలిసి పోయింది. కొందరు మోసం చేసేవాళ్ళు. అతని మంచితనాన్ని చూసి కొందరు ఆదుకునేవాళ్ళు.
ఆయన చెల్లని నాణేల్ని యిచ్చినా ‘ఇవి చెల్లవు కదా!’ అనేవాడు కాడు. అరువుగా సరుకులు తీసుకుని కూడా ‘‘నీ డబ్బు యిచ్చేశాం కదా!’ అంటే ‘మీరు యివ్వ లేదు’ అనేవాడు కాడు.
ఇట్లా తిరుగుతూ వ్యాపారం చేస్తే నష్టపోతాడని కొంతమంది సాయం చేసి ఇంటి దగ్గరే ఒక అంగడి పెట్టుకోవడానికి తోడ్పడ్డాడు. అంగట్లో కూచునేవాడు. కానీ వ్యవహారంలో మార్పు లేదు. చెల్లని నాణేల్ని యిచ్చేవాళ్ళు, చేతివాటం మనుషులు ఎప్పట్లా తమ పనులు కొనసాగిస్తూనే వున్నారు.
అదనంగా పక్కవూరి జనానికి కూడా ఈ అమాయకుడి వ్యవహారం తెలిసింది. అందులో రకరకాలజనం. నిజాయితీ పరులు, మోసగాళ్ళు, అట్లా అని అతను పూర్తిగా దివాలా తియ్యలేదు. బండి నడుస్తూనే వుంది.
కాలం ఎప్పుడూ ఎక్కడా ఆగదు కదా! అతను వృద్ధుడయ్యడు. మరణ సమయం ఆసన్నమైంది. మంచంపై వున్నాడు. చివరి ఘడియలు. అప్పటిదాకా తన జీవన విధానమంతా అతని మనసులో మెదిలింది. ఆకాశంలోకి చూసి
‘‘దేవుడా! యిన్నాళ్ళూ యినే్నళ్ళూ నినే్న నమ్ముకుని జీవనం సాగించాను. చెల్లని నాణేల్ని యిచ్చినా తీసుకున్నాను. చెల్లే నాణేల్ని స్వీకరించాను. దయగావున్నవాళ్ళ ప్రేమని పొందాను. అరువు తీసుకుని ఎగ్గొట్టిన వాళ్ళనీ ఏమీ అనలేదు. నాకు సాయపడిన వాళ్ళని మంచి వాళ్ళని, నన్ను మోసగించిన వాళ్ళని చెడ్డవాళ్ళని ఎప్పడూ అనలేదు. నిర్ణయాలు, తీర్పులు చెయ్యలేదు. నువ్వు సృష్టించిన మనుషుల్ని ఫలానా అని నిర్ణయించడానికి పూనుకోలేదు. నేను కూడా నీ సృష్టిలో భాగానే్న. దయచేసి నా గురించి కూడా ఎట్లాంటి నిర్ణయమూ చేయకు’’ అన్నాడు